نسبت بهینه پوشش ریسک (optimal hedge ratio) در قراردادهای آتی سکه بهار آزادی بورس کالای ایران

یکی از موضوعات اصلی در پوشش ریسک نوسانات قیمت با استفاده از قراردادهای آتی، تعیین میزان نسبت بهینه پوشش ریسک می باشد. در ادبیات موضوع، روش های متعددی برای استخراج و محاسبه این نسبت ارایه شده است که هر یک از آنها دارای برخی مزایا و معایب نظری یا تجربی نسبت به یکدیگر می باشند. در این رساله انواع نسبت های بهینه پوشش ریسک برای قراردادهای آتی سکه بهار آزادی مورد معامله در بورس کالای ایران با استفاده از روش های مختلف اقتصادسنجی و محاسباتی برآورد شده و با یکدیگر مقایسه شده اند. نسبت های بهینه پوشش ریسک مورد بررسی، در دو گروه اصلی نسبت های حداقل کننده ریسک و نسبت های حداکثر کننده مطلوبیت قابل تقسیم می باشند. نسبت های پوشش ریسک حداقل کننده ریسک با تعریف معیارهای مختلف برای اندازه ریسک، سعی می نمایند که نسبت پوشش ریسک را طوری تعیین نمایند که معیار مورد نظر برای اندازه گیری ریسک حداقل شود؛ در نقطه مقابل نسبت های پوشش ریسک حداکثر کننده مطلوبیت، علاوه بر ریسک به بازدهی فرد نیز توجه نموده و تلاش می نمایند که نسبت های بهینه پوشش ریسک تعیین شده توسط آنها بتوانند به طور همزمان ریسک فرد را کاهش داده و بازدهی وی را حداکثر نمایند. ارزش افزوده این مطالعه در مقایسه با ادبیات موضوع موجود، این است که در این رساله با تعریف یک معیار بر پایه تابع مطلوبیت، نسبت های بهینه پوشش ریسک روش های مختلف با یکدیگر مقایسه شده و بهترین روش پوشش ریسک نوسانات قیمت برای افراد با درجات متفاوت ریسک گریزی پیشنهاد شده است. بر اساس نتایج این مطالعه، استفاده از نسبت های بهینه پوشش ریسک حداقل واریانس (mv) برای افراد با درجه ریسک گریزی پایین یک استراتژی پوشش ریسک کارامد به حساب می آید و ناکارامدترین استراتژی پوشش ریسک برای چنین افرادی، بهره گیری از روش gsv می باشد. همچنین با توجه به این که بازده قیمت های آتی از فرایند مارتینگل خالص تبعیت می نماید، نیازی به تخمین یا محاسبه نسبت های پوشش ریسک حداکثر کننده مطلوبیت به صورت مجزا نیست.